Zastosowanie Narine w endokrynologii

„Narine” znalazł szerokie zastosowanie w endokrynologii.

Zastosowanie „Narine” przy cukrzycy.

Na bazie klinicznej oddziału endokrynologii Dziecięcego Miejskiego Specjalistycznego Szpitala Klinicznego nr 14 w Kijowie przeprowadzono badania bakterii kwasu mlekowego 317\402 „Narine” w leczeniu dzieci z ciężkimi postaciami cukrzycy insulinozależnej. Obserwacji poddano 16 dzieci, które podzielono na 2 grupy: Grupa I – 8 dzieci z nowo zdiagnozowaną cukrzycą w wieku 5-10 lat. Grupa II – grupa kontrolna 8 dzieci w wieku 5-10 lat z cukrzycą rozpoznaną po raz pierwszy. Pacjenci z grupy I przyjmowali insulinę.

Pacjenci z grupy II byli leczeni insuliną. Dzieci otrzymywały preparat „Narine”.

Leczenie produktem Narine trwało 15 dni. W tym okresie u pacjentów z obu grup codziennie oznaczano stężenie ciał acetonowych i glikemii we krwi i moczu. Sprawdzano również ogólny stan pacjentów. U badanych pacjentów w obu grupach przed rozpoczęciem kursu leczenia ujawniono poziom glikemii 12-20 mm \ l, glukozurię 4-7. Początek kompensacji laboratoryjnej u dzieci z grupy I obserwowano w 5-7 dniu leczenia, w grupie II w 3-4 dniu. Negatywna reakcja na ciała ketonowe u pacjentów otrzymujących Narine została wykryta 2-3 dni wcześniej niż w grupie kontrolnej. Stabilna klinicznie i laboratoryjnie diagnozowalna kompensacja wystąpiła u pacjentów z grupy II w 10-12 dniu leczenia. W pierwszej grupie w 14-15 dniu kursu leczenia. Podczas leczenia preparatem „Narine” równolegle z insuliną poziom glukozy we krwi wynosił 6-8 mm \ l, glukozuria była mniejsza niż 15, co wskazywało, że wyrównanie kliniczne i laboratoryjne wystąpiło 2-3 dni wcześniej w tej grupie dzieci, a czas złagodzenia kwasicy ketonowej został przyspieszony o 1-2 dni.

Stosowanie Narine miało korzystny wpływ na ogólny stan pacjentów. Nie odnotowano żadnych skarg ani skutków ubocznych. Podczas stosowania „Narine” w przypadku cukrzycy zaostrzonej przez alergię, możliwe było osiągnięcie stabilnego wyrównania 2-3 dni wcześniej niż w przypadku zwykłej cukrzycy.

Tak więc badania wykazały, że stosowanie liofilizowanego preparatu „Narine” w połączeniu z innymi metodami leczenia ma korzystny wpływ na ogólny stan pacjentów i pozwala przyspieszyć początek klinicznej i laboratoryjnej kompensacji w przypadkach nowo zdiagnozowanej cukrzycy i cukrzycy, zaostrzonej przez alergię na insulinę. „Narine” okazał się skuteczny w cukrzycy.

Zastosowanie „Narine” w przewlekłym zapaleniu trzustki.

Naruszenie procesu trawienia w przewlekłym zapaleniu trzustki (z powodu braku enzymów trawiennych) prowadzi do nadmiernego spożycia niestrawionych związków w jelicie grubym. Prowadzi to do przerostu mikroflory gnilnej i fermentacyjnej. Rozprzestrzenianie się drobnoustrojów w jelicie cienkim przyspiesza niszczenie enzymów trawiennych i dodatkowo upośledza trawienie. Badania kliniczne wykazały, że włączenie „Narine” do kompleksowej terapii przewlekłego zapalenia trzustki przyczynia się do wyraźniejszej i stabilniejszej poprawy trawienia u pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki.

Przeprowadziliśmy badania na 17 pacjentach z przewlekłym nawracającym zapaleniem trzustki w fazie remisji, których podzieliliśmy na 3 grupy:

Grupa I składała się z 8 pacjentów w pierwszym stadium choroby;
Grupa II składała się z 6 pacjentów w drugim stadium choroby;
Grupa III składała się z 3 pacjentów w trzecim stadium choroby.

U 5 pacjentów z grupy I stwierdzono dysbakteriozę I stopnia. U 4 pacjentów z grupy II stwierdzono dysbakteriozę I stopnia, a u 2 – dysbakteriozę II stopnia. W grupie III u 3 pacjentów stwierdzono dysbakteriozę II stopnia, a u 1 pacjenta dysbakteriozę III stopnia.

Wyniki naszych badań wskazują, że dysbakterioza jelitowa w przewlekłym nawracającym zapaleniu trzustki charakteryzuje się wzrostem liczby laktozo-ujemnych form Escherichia coli oraz spadkiem liczby pałeczek kwasu mlekowego i bifidobakterii.

Wszyscy pacjenci byli leczeni przez długi czas preparatami enzymatycznymi w konwencjonalnych dawkach, w wyniku czego kliniczne zespoły złego wchłaniania minęły tylko u trzech pacjentów z grupy I bez dysbakteriozy i zmniejszyły się u trzech pacjentów z tej samej grupy z dysbakteriozą pierwszego stopnia. U pozostałych pacjentów nie zaobserwowano wyraźnej poprawy stanu zdrowia. Pacjentów z I stopniem dysbakteriozy podzieliliśmy na dwie podgrupy. Jedna podgrupa pacjentów (2 pacjentów) była leczona bificolem (3-5 dawek, 2 razy dziennie), a druga (3 pacjentów) – preparatem „Narine” (3 kapsułki dziennie). Wszyscy pacjenci wykazali znaczną poprawę po dwudziestu dniach terapii. Uwzględniono również pacjentów z II stopniem dysbakteriozy leczonych według tego samego schematu. Poprawę stanu zaobserwowano tylko u pacjentów, którzy otrzymywali Narine. Leczenie bifikolem było mniej skuteczne. Schemat leczenia dysbakteriozy III stopnia był nieco inny. Pacjenci otrzymywali terapię skojarzoną z „Narine” i antybiotykiem, a wybór antybiotyku opierał się na obecności mikroflory oportunistycznej. Pozytywny efekt leczenia zaobserwowano u wszystkich pacjentów.

Wybór Narine wynikał z faktu, że jest to monostraina bakterii Lactobacillus.

Aktywność antybakteryjna pałeczek kwasu mlekowego jest związana z ich zdolnością do tworzenia kwasu mlekowego podczas fermentacji, a także do wytwarzania lizozymu, substancji antybiotycznych, lektoliny, lizyny, laktocydyny, acidofiliny. Narine posiada te właściwości.

Z powyższego możemy założyć, że w przewlekłym zapaleniu trzustki objawy kliniczne zespołu złego wchłaniania w pewnym stopniu są spowodowane dysbakteriozą jelitową, na tej podstawie w kompleksie leczenia przewlekłego zapalenia trzustki konieczne jest włączenie leków normalizujących beztlenową mikroflorę jelitową. Nasze wstępne wyniki wykazały, że najlepszym do tego celu jest „Narine”.

Niniejsze opracowanie zostało przygotowane na podstawie dostępnych materiałów źródłowych udostępnionych przez producenta Narex LLC (Armenia) oraz innych ogólnodostępnych informacji naukowych. Treści mają charakter informacyjny i nie stanowią porady medycznej ani zaleceń terapeutycznych. Wszelkie decyzje dotyczące stosowania probiotyków, w tym „Narine”, powinny być podejmowane po konsultacji z lekarzem specjalistą.

W przewlekłym zapaleniu trzustki z powodu zmian w funkcji wydalniczej trzustki trawienie i wchłanianie pokarmu jest zaburzone, a ostatecznie rozwija się zespół złego wchłaniania z osobliwymi objawami klinicznymi (wzdęcia brzucha, biegunka typu jelita cienkiego, odbijanie, ból brzucha itp.) Enzymatyczna terapia zastępcza nie zawsze prowadzi do normalizacji trawienia [1,6]. Wiadomo również, że zmiany chorobowe różnych odcinków przewodu pokarmowego bardzo często rozwijają dysbakteriozę o różnym stopniu nasilenia [2,4]. Można zatem przypuszczać, że zjawiska dyspeptyczne występujące w przewlekłym zapaleniu trzustki są w pewnym stopniu spowodowane dysbakteriozą jelitową.

Na podstawie powyższego postanowiliśmy zbadać stan mikroflory jelitowej w przewlekłym zapaleniu trzustki i ustalić, czy nasilenie zespołu złego wchłaniania jest związane z samym zapaleniem trzustki, czy z dysbakteriozą.

Do oceny dysbakteriozy zaproponowano następujący schemat [3]:

Stopień I: Zwiększona liczba mikroorganizmów oportunistycznych z wysokim poziomem bifidobakterii (10-9). Dysbakterioza jest zwykle kompensowana.

Stopień II: Bifidobakterie znajdują się na dolnej granicy normy (10-8) i wzrasta liczba mikroorganizmów oportunistycznych. W niektórych przypadkach można zaobserwować dysfunkcję jelit.

Stopień III: spadek liczby (poniżej 10-7) bifidobakterii w połączeniu z wyraźnymi zmianami mikroflory tlenowej. Zdekompensowana dysbakterioza.

Przebadaliśmy 17 pacjentów (patrz Tabela 1) z przewlekłym nawracającym zapaleniem trzustki w fazie remisji, których podzieliliśmy na 3 grupy:

I grupa składała się z 8 pacjentów z I stadium choroby,
II grupa składała się z 6 pacjentów w drugim stadium choroby,
III grupa składała się z 3 pacjentów w trzecim stadium choroby.

Tabela 1

Grupa	Liczba pacjentów	dysbakterioza stopnia I	dysbakterioza stopnia II	dysbakterioza stopnia III	Dysbioza nie znaleziona
I grupa	8	5	–	–	3
II grupa	6	4	2	–	–
III grupa	3	–	2	1	–

U 5 pacjentów z grupy I stwierdzono dysbakteriozę I stopnia. U 4 pacjentów z grupy II stwierdzono dysbakteriozę I stopnia, a u 2 – dysbakteriozę I stopnia.

Spośród 3 pacjentów z grupy III u 2 stwierdzono dysbakteriozę II stopnia, a u 1 pacjenta dysbakteriozę III stopnia. U 3 pacjentów z grupy I nie stwierdzono dysbakteriozy.

Wszyscy pacjenci byli leczeni przez długi czas preparatami enzymatycznymi w ogólnie przyjętych dawkach, w wyniku czego jednak kliniczne zespoły złego wchłaniania minęły tylko u 3 pacjentów z grupy I bez dysbakteriozy i zmniejszyły się u 3 pacjentów z tej samej grupy z dysbakteriozą pierwszego stopnia. U pozostałych pacjentów nie zaobserwowano wyraźnej poprawy stanu zdrowia. Pacjentów z I stopniem dysbakteriozy podzieliliśmy na dwie podgrupy. Jedna podgrupa pacjentów (2 pacjentów) była leczona bificolem (3-5 dawek, 2 razy dziennie), a druga (3 pacjentów) Narine (5 tabletek dziennie). Wszyscy pacjenci wykazali znaczną poprawę po dwudziestu dniach terapii. Uwzględniono również pacjentów z II stopniem dysbakteriozy, leczonych według tego samego schematu. Poprawę stanu zaobserwowano tylko u pacjentów, którzy otrzymywali Narine. Leczenie bifikolem było mniej skuteczne. Schemat leczenia pacjentów z dysbakteriozą stopnia Sh był nieco inny. Pacjenci otrzymywali terapię skojarzoną „Narine” z antybiotykiem, a wybór antybiotyku opierał się na tym, jaka warunkowo patogenna mikroflora przeważała. Pozytywny efekt leczenia zaobserwowano u wszystkich pacjentów.

Wybrano Narine, ponieważ jest to mono szczep bakterii Lactobacillus. Lactobacillus (pałeczki kwasu mlekowego) to bakterie należące do rodzaju Lactobacillus z rodziny Lactobacillaceae, są to Gram-dodatnie, nietworzące zarodników, w większości nieruchome komórki. Są beztlenowcami lub fakultatywnymi beztlenowcami. Będąc składnikiem normalnej mikroflory przewodu pokarmowego, Lactobacillaceae są obecne w prawie wszystkich częściach przewodu pokarmowego, utrzymując stan dynamicznej równowagi w systemie ekologicznym makroorganizm-mikroorganizm-środowisko [8,9]. [8,9]

Będąc w przewodzie pokarmowym ludzi i zwierząt, pałeczki kwasu mlekowego wchodzą w bliskie relacje z innymi mikroorganizmami i wpływając na nie, zapobiegają przerostowi wielu bakterii, okresowo dostających się do jelita wraz z pożywieniem lub należących do kategorii „flory towarzyszącej” i zdolnych do wywoływania rozwoju endogennej infekcji, gdy odporność makroorganizmu jest zmniejszona. Wysoki poziom bakterii kwasu mlekowego sprzyja rozwojowi wysokiej odporności zwierząt na zakażenia doświadczalne, po ich zakażeniu St. aureus i K1 pneumuniae. Bakterie kwasu mlekowego są zdolne do hamowania reprodukcji gnilnych i gnilnych mikroorganizmów: Pseudomonas, Aeromonas, E. coli, K1 pneumuniae, Proteus mirabilis, S. enteritidis, S. gallinarum, S. cholerae suis, S. typhimurium, S. paratyphi Shigellae Serrata marcescens, gronkowce, L-formy paciorkowców [7].

Aktywność przeciwbakteryjna pałeczek kwasu mlekowego jest związana z ich zdolnością do tworzenia kwasu mlekowego podczas fermentacji, a także do produkcji lizozymu, substancji antybiotycznych, lektoliny, nizyny, laktocydyny, acidofiliny [5].

Na podstawie powyższego można założyć, że w przewlekłym zapaleniu trzustki objawy kliniczne zespołu złego wchłaniania są w pewnym stopniu spowodowane dysbakteriozą jelitową, na tej podstawie konieczne jest włączenie do kompleksu leczenia leków normalizujących beztlenową mikroflorę jelitową. Nasze wstępne wyniki wykazały, że najlepszym lekiem do tego celu jest „Narine”.

Literatura:

Harutyunyan V.M., Grigoryan R.A. „Diagnostyka i patogenetyczne podstawy leczenia zapalenia trzustki”, 1995.
Grebenev A.L., Myagkova L.P. „Diseases of the intestine”, 1994. Clinical Medicine 1991, № 7
Znamensky V.A., Degtyar N.V. Mikrobiologiczna diagnostyka dysbakteriozy jelit i skóry 1989.
Krasnov M.V. „Dysbakterioza jelit u dzieci”, 1995.
Pinegin B.V., Maltsev V.N., Korshunov V.M. „Dysbakterioza jelitowa”, 1984.
Zimmerman, „Zalecenia metodologiczne dotyczące przewlekłego zapalenia trzustki”, 1990.
Benson M.N.. Effect of bioisolation- Amer. J. clin. Nutr. 1970 vol 23 №11
Kawai Y., Morotumi M Irtestinal enzyme activities in germfree, conventional and gnotobiotic rats associated with indigenous microorganisms.- Infect Immunol. 1988 vol 19 №3.

9.Sanders C.V. Lewis AC Changing trends in the antimicrobial susceptibility pattern of anaerobic bacteria – In: Bakterie beztlenowe wybrane zagadnienia. D.W. Lambe et al. New York 1980.